De geschiedenis van Interne Geneeskunde
In 1954 wordt Jules Enneking, directeur van het Sint Canisiusziekenhuis, benoemd tot hoogleraar Inwendige Geneeskunde. Een jaar later volgde dezelfde benoeming voor Kees Majoor. In 1956 betrekt Interne Geneeskunde de tweede verdieping van het gloednieuwe verpleeggebouw (het huidige gebouw B) van het Sint Radboudziekenhuis, zoals het ziekenhuis dan heet.
Paul Wijdeveld is in 1961 de eerste promovendus van Kees Majoor. Later wordt Wijdeveld hoogleraar Nierziekten en rector magnificus van de Radboud Universiteit.
Begin jaren zestig ontstaan er interne deelspecialismen met eigen hoogleraren, zoals Cardiologie, Longziekten en Medische Oncologie. De eerste intermitterende haemodialyse in Nederland, een nierfunctievervangende therapie, gaat van start in 1964. Sinds 1965 worden gastroscopieën, sigmoïdoscopieën en coloscopieën uitgevoerd. Hiermee kunnen de darmen van binnen onderzocht worden. De eerste niertransplantatie vindt plaats in 1968.
Ab van ’t Laar volgt in 1980 Kees Majoor op als hoofd van de Kliniek voor Inwendige Ziekten. Op de afdeling Bloedziekten wordt in 1981 de eerste beenmergtransplantatie uitgevoerd. Het gebouw Interne Geneeskunde voor polikliniek, laboratoria en staf wordt in 1982 geopend. In 1982 overlijdt Kees Majoor onverwacht vlak voor zijn emeritaat. In 1987 betrekken alle interne specialismen verpleeggebouw E.
Jos van der Meer, in 1988 benoemd tot hoogleraar, volgt Van ’t Laar op als deze in 1992 met emeritaat gaat. Hij wordt hoofd van de afdeling Interne Geneeskunde zonder deelspecialismen omdat deze inmiddels zelfstandig geworden zijn. Van der Meer gaat in 2012 met emeritaat en wordt opgevolgd door Jan Smit uit Leiden. Niels Riksen wordt in 2014 benoemd tot hoogleraar Vasculaire Geneeskunde, op slechts 36-jarige leeftijd, en is vanaf 2019 ad interim afdelingshoofd. Sinds 2021 is Saskia Middeldorp het afdelingshoofd. Middeldorp is gespecialiseerd in de vasculaire geneeskunde.
EN
DE
