Over het Radboudumc
Onze impact in 2019
Onze impact voor collega's
Participatiebanen in het Radboudumc


100 participatiebanen
Als grootste werkgever van de regio willen wij mensen met een arbeidsbeperking kansen bieden in onze organisatie. In 2019 waren er 55 collega’s op een zogenaamde participatiebaan. Dat willen we uitbreiden tot honderd. lees meer100 participatiebanen
Door een fysieke, verstandelijke, psychische of sociale beperking is een aantal mensen in Nederland niet zelfstandig in staat om werk te vinden. Wij willen als Radboudumc, en grootste werkgever in de regio, een inclusieve organisatie zijn en mensen een kans bieden. Ook hebben we vanuit de Participatiewet de opdracht om 3 procent van ons medewerkersbestand in te vullen met collega’s met een arbeidsbeperking.Adviseurs van HR en het WerkBedrijf Rijk van Nijmegen en het UWV denken mee bij de werving en selectie en matching. Een jobcoach begeleidt en ondersteunt. Daarnaast is er onder meer een HARRIE-netwerk, voor collega’s die de rol van begeleider op zich nemen. Er zijn ook ‘kennistafels’ gestart, waar afdelingen met ervaring hun kennis delen.

Laura (25) poliklinisch assistent Revalidatie
'Ik ben voor 50 procent afgekeurd, maar "gedoseerd" kan ik nog veel betekenen. Na vier uur is mijn energie écht op. Maar collega’s merken niks aan mij, ik draai volledig mee in het team. Ze missen me als ik er niet ben.' lees meerLaura (25) poliklinisch assistent Revalidatie
‘Vanaf mijn zeventiende heb ik een zeldzame bloedziekte. Ik ben allergisch voor ongeveer alles. Daarbij zwellen mijn keelholte en mijn organen op en raak ik in shock. Daarom moest ik mijn verpleegkundige opleiding na tweeënhalf jaar afbreken. En dan zit je opeens drie jaar thuis. Dat is heel eenzaam. Iedereen om je heen gaat naar school of naar het werk. Met gerichte medicatie heb ik inmiddels veel minder aanvallen. Ik ben voor 50 procent afgekeurd, maar “gedoseerd” kan ik nog veel betekenen. Ik begin laat, omdat ik eerst mijn medicatie moet laten inwerken. En na vier uur is mijn energie écht op. Maar collega’s merken niks aan mij, ik draai volledig mee in het team. Ze missen me als ik er niet ben, want ik draai als enige poliklinisch assistent met artsen mee op het botuline-toxinespreekuur. ’s Avonds lig ik vaak vroeg op bed, maar het werken geeft me enorm veel voldoening. Ik heb weer sociale contacten en voel me nuttig.’