Profwielrenner Fabio Jakobsen (27) over zijn kaakreconstructie na heftige val: 'Nog even en ik kan weer vrijuit lachen'

'Nog even en ik kan weer vrijuit lachen'

mei 2021

'Met afgrijzen zagen we 5 augustus 2020 op tv hoe wielrenner Fabio Jakobsen met ruim 80 kilometer per uur dwars door de dranghekken vloog, in de massasprint tijdens de Ronde van Polen. Voor zijn leven werd gevreesd. Maar gelukkig kan hij het navertellen. Zijn behandeling is bijna afgerond in het Radboudumc. 'Het leek wel Lego voor chirurgen.' 

'Blij dat ik er nog ben, dat waren mijn eerste gedachten toen ik bijkwam in een Pools ziekenhuis. Ik schrok toen ik in de spiegel mijn gehavende gezicht zag. Ik was tien tanden kwijt met een stuk kaak en een deel van mijn gehemelte. Ik kon alleen fluisterend praten, want ook mijn stembanden waren geraakt. Opeens verander je van een veelbelovende topsporter naar een invalide jongen.' 

'Reepjes uit mijn gehemelte zijn aan de binnenkant van mijn lip gezet'

'Ik klampte me vast aan de woorden van mijn ploegarts: “Je hebt een lange weg te gaan, maar het komt goed.” Op zijn advies ging ik naar het Radboudumc, dat professioneel en kundig is op mond-kaakgebied. In oktober hebben ze stukjes bot uit mijn bekken in mijn kaak getransplanteerd. De arts liet vooraf met driedimensionale beelden zien hoe ze dat doen. Het leek wel lego voor chirurgen. Reepjes uit mijn gehemelte zijn aan de binnenkant van mijn lip gezet. En afgelopen februari zijn de implantaten geplaatst, hierop komt binnenkort een permanente brug. Dan slis ik niet meer, kan ik weer vrijuit lachen en eindelijk weer normaal eten. Ik heb veel pijn gehad, maar het is bijzonder dat dit allemaal kan. Was het dertig jaar geleden gebeurd, dan had ik de rest van mijn leven geen tanden meer gehad.'

‘Ik wil de top weer gaan halen’

'Wanneer ik weer voor het eerst op de fiets zat? Ongeveer tien weken na het ongeluk, binnen, toen de hoofdpijn weg was van de zware hersenkneuzingen. Wel frustrerend dat je alle conditie en spieren kwijt bent, terwijl ik zó goed in vorm was. Fietsen is mijn leven, ik wil die top weer gaan halen. Ik heb met mijn vriendin in Calpe, Spanje, laatst weer de eerste klimmetjes gepakt. Het gaat steeds beter. Ik hoop al dit jaar weer de eerste koersen te rijden.'

'Of ik anders in het leven sta? Zeker! Ik wil niet zeggen dat ik arrogant was, maar ik dacht wel dat ik recht had op een hoop dingen omdat ik hard trainde en mijn best deed. Nu besef ik: “Alles is gekregen, niks is zeker.” Ik ben dankbaarder, geniet meer van de normale, simpele dingen van het leven.'