Wim van der Gulden

Loopbaan Wim van der Gulden

1957 Universiteit Utrecht

Na zijn opleiding Diergeneeskunde vervulde Van der Gulden de militaire dienstplicht als reserve tweede luitenant in Kampen (1955-1956). Daarna werkte hij als wetenschappelijk ambtenaar op de afdeling Veterinaire Pathologie van de Universiteit Utrecht (1957-1961, hoofd: prof. dr. J.H. ten Thije). Daarbij participeerde hij in beide taken van het instituut: diagnostiek en onderwijs. Zo verjongde hij de onderwijsmethodiek bij het practicum histopathologie.

1961 Adjunct-directeur Centraal Dierenlaboratorium

In 1961 werd Van der Gulden adjunct-directeur van het Centraal Dierenlaboratorium van het Radboudumc (1961-1974, directeur: dr. M.J. Dobbelaar). In die functie was hij nauw betrokken bij het ontwikkelen van het nieuwe vakgebied proefdierkunde. In het bijzonder richtte hij zich op de diagnostiek en preventie van infecties. Hij deed onder andere onderzoek naar de voortplantingsbiologie en verspreidingswijze van een darmparasiet bij ratten. Sinds 1965 werd er een open informatiebeleid gevoerd naar (proef)dierbeschermers en andere belangstellenden; daartoe schreef hij enkele brochures. Van der Gulden leidde de mbo-cursussen proefdierverzorger en biotechnicus en ontwikkelde hiervoor de lesstof.

1974 Hoofd Centraal Dierenlaboratorium

Van 1974 tot 1990 was Van der Gulden hoofd van het Centraal Dierenlaboratorium. Hij had daarbij speciale aandacht voor de ontwikkelingen die de Wet op de dierproeven eisten. Daarover informeerde hij regelmatig alle vakgroepen van de Radboud Universiteit die gebruik maakten van proefdieren en overlegde over de consequenties. Met de onderzoekers van het Radboudumc besprak hij voor de aanvang van hun dierexperimenten onder andere wat de mogelijkheden waren van alternatieven, hoe het aantal dieren beperkt kon worden en hoe ze pijn en ander ongemak bij proefdieren konden voorkomen.

Van der Gulden zette zich in voor de wetenschappelijke scholing van dierexperimentele onderzoekers en van biologen en dierenartsen die binnen instellingen het welzijn van proefdieren moesten bewaken

1988 Bijzonder hoogleraar

In 1988 werd hij benoemd tot bijzonder hoogleraar op voordracht van de Stichting Dier en Maatschappij. Bij deze leerstoel werden ondergebracht: de module Proefdierkunde van de opleiding Gezondheidswetenschappen, het voorzitterschap van de opleiding Gezondheidswetenschappen, de adviesgroep Opleiding en beoordeling art. 14 functionarissen en enkele werkgroepen die richtlijnen opstelden rondom de huisvesting van proefdieren. 

Van der Gulden was medeauteur en eindredacteur van het handboek Proefdierkunde (uitgave van de Proefdierkundige Federatie, 1972, tweede druk met mw. drs. F.G.C. Buttinger-Harmsen 1981), dat in 1975 werd uitgegeven als Versuchstiere und Tierversuche (Gesellschaft  für Versuchstierkunde, Basel). Ook initieerde en redigeerde hij met J.M. van Gaalen het boekwerkje Ontwikkeling van de Proefdierkunde in Nederland (Stichting Proefdierkundige Informatie, 1997).

Hij heeft 49 publicaties op zijn naam en begeleidde één promotie.