Willem van Daal

Loopbaan Willem van Daal

1966 Utrecht

Tijdens zijn studie Geneeskunde werkte Willem van Daal als assistent op het Laboratorium voor Anatomie (1966-1968). Daarna werkte hij als semi-arts Interne Geneeskunde in het St Lambertus Ziekenhuis in Helmond (1969-1970). Na zijn opleiding bleef hij als staflid verbonden aan het Academisch Ziekenhuis Leiden en het Elisabeth Ziekenhuis in Leiderdorp. In 1977 verwierf hij zijn eerste subsidie van het Koningin Wilhelmina Fonds, voor onderzoek naar door straling geïnduceerde tumoren van de schildklier. Hierbij werden ruim 600 patiënten onderzocht die gemiddeld 40 jaar eerder bestraald waren, met name voor tuberculose. In 1981 promoveerde hij op de resultaten van dit onderzoek.

1983 Nijmegen

Ruim een jaar na zijn promotie werd Van Daal uitgenodigd om een hoogleraarsplaats in Nijmegen te bezetten, naast het hoofd van de afdeling: prof. dr. I. Kazem. Medio 1983 werd Van Daal bevorderd tot hoofd van de afdeling.

1987 Nijmegen

Het functieprofiel van de hoogleraar was geheel gericht op de patiëntenzorg, op één tiende voor onderwijs na. Er bestond nauwelijks een onderzoekslijn op de afdeling. Toch kon Van Daal na enkele jaren onderzoeksplaatsen invullen, met externe subsidie. In de nieuwbouw van het Instituut (1987) richtte hij een eigen laboratorium in voor experimentele radiotherapie en radiobiologie. Dr. A. van der Kogel werd hoofd van dit laboratorium. Van Daal kon nu twee gescheiden onderzoekslijnen tot ontwikkeling laten komen: één in de medische besliskunde, gericht op de toepassing van besliskundige methoden in de klinische oncologie, en één in de radiobiologie en de experimentele radiotherapie.

Naar aanleiding van de laatstgenoemde onderzoekslijn werd dr. Van der Kogel benoemd tot bijzonder hoogleraar op een door het KWF gefinancierde leerstoel. Het terrein van de medische besliskunde was in Nijmegen nog onbekend, maar Van Daal beschouwde het als een veelbelovend vakgebied, ook voor de oncologie. Dat dit klopte, bleek toen hij samen met prof. dr. T. Bezembinder het additief conjuncte meetmodel geschikt maakte voor de klinische praktijk. In de loop der jaren promoveerden op deze lijn vier onderzoekers. In het eigen laboratorium promoveerden acht onderzoekers onder leiding van Van der Kogel, onder meer op de tolerantie van het centraal zenuwstelsel en op de combinatie van gefractioneerde radiotherapie, zuurstoftoediening en nicotinamide: de zogenoemde ARCON-therapie. Hiermee verbeterde de kans op genezing bij bepaalde tumoren in het hoofd-halsgebied.

Van Daal was acht keer promotor. Hij heeft 90 publicaties op zijn naam staan.