Vanaf 1953 was Ton Lohman assistent anatomie en embryologie en conservator van het anatomisch laboratorium bij het Radboudumc. Van 1957 tot 1965 deed hij vooral vergelijkend anatomisch onderzoek naar de lobus olfactorius bij verschillende zoogdieren. In 1960 werd hij wetenschappelijk medewerker. Hij leidde ook anatomische practica. In 1965 werd hij docent in de anatomie en embryologie.
Toen zijn promotor, prof. dr. H.J. Lammers, in 1968 decaan werd, droeg deze zijn werkzaamheden als hoogleraar anatomie en embryologie steeds meer over aan Lohman, die in dat jaar tot lector werd benoemd. De toenemende studentenaantallen leidden tot druk van medewerkers om Lohman te behouden voor Nijmegen door hem tot hoogleraar te benoemen. Dit kwam echter te laat. In 1976 koos Lohman voor het hoogleraarsambt aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.
Lohman was (mede)auteur van twee klassieke anatomieboeken:Vorm en beweging (Oosthoek 1967, later Bohn Stafleu van Loghum, 2011, 12e druk ) en Klinische anatomie en embryologie(samen met H.J. ten Donkelaar (Red.), Utrecht, Bunge, 1997). Beide standaardwerken zijn decennialang gebruikt door veel studenten Geneeskunde, Bewegingswetenschappen en Fysiotherapie.
Als visiting scientist verbleef Lohman eind jaren zestig een jaar aan de afdeling Psychology, Massachusetts Institute of Technology. Daar ging zijn neuroanatomische carrière echt van start. Hij was in 1982 de initiator van de Swammerdam Lectures. Op onderzoeksgebied onderscheidde Lohman zich vooral door zijn vergelijkende neuroanatomische studies. Aanvankelijk was hij ook actief op het gebied van het bewegingsapparaat. Een groot wetenschappelijk onderzoeksinstituut verbonden aan het toenmalige Bio Vakantieoord was voor een groot deel “zijn kind”. Lohman deed onderzoek naar het looppatroon van spastische kinderen en vormen van therapie/revalidatie op dit looppatroon. Hoewel groots opgezet met een voorspoedige start, werd het hele project voortijdig beëindigd. Later spitste zijn neuroanatomisch onderzoek zich vooral toe op de hersendelen die een belangrijke rol spelen bij degeneratieve hersenziekten (Parkinson en Alzheimer).
Lohman zorgde ervoor dat het anatomieonderwijs als basisvak staande bleef in woelige tijden. In 1992 was hij medeoprichter van de Amsterdam Graduate School of Neurosciences, waar circa negentig promovendi hun proefschrift voorbereidden. Velen hebben van Lohman geleerd hoe je een wetenschappelijke publicatie schrijft. Als promotor begeleidde hij ongeveer 20 promovendi.
Welkom bij het Radboudumc waar kunnen wij u mee helpen?
EN
DE
