Emile Moeys

Loopbaan Emile Moeys

1942 Nijmegen

Na zijn semi-artsexamen in 1942 werd Dick Moeys chirurgisch assistent in de Sint Maartenskliniek (dr. G.F.J.M. Bähr). Vervolgens was hij van 1942-1947 chirurgisch assistent in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis (dr. B. Tordoir en dr. C.H. ten Horn). Na zijn specialisatie werd Moeys chef de clinique in het Tilburgse Sint Elisabethziekenhuis (1948) en chirurg aan de afdeling Chirurgie van het Academisch Ziekenhuis Utrecht (1948-1950).

1951 Tilburg

Daarna werd hij chirurg bij het Sint Elisabethziekenhuis (1951-1958). In 1953 werd hij benaderd voor een leerstoel in Nijmegen, pas in 1959 kwam het tot zijn benoeming. Hij begon zijn werkzaamheden onder primitieve omstandigheden in de zogenoemde academische afdeling van het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis. Hier zette hij zich in voor de voorbereidingen en de opbouw van een nieuw complex van operatiekamers in het Radboudumc. Vlak voor een vergadering van de Commissie voor Intensive Care en Centrale Beademing overleed hij aan een hartinfarct. Kort na zijn dood werd de nieuwe kliniek, volgens zijn inzichten gebouwd, in gebruik genomen.

Moeys was een pionier op het gebied van de vaatchirurgie. Hij ontwikkelde het röntgencontrastonderzoek van de aorta en de beenarteriën (translumbale aortografie). In Nijmegen startte hij de openhartchirurgie en deed op dat gebied veel dierexperimenteel onderzoek. Hij voerde een vooruitstrevend beleid bij de samenstelling van de wetenschappelijke staf en bood daarin ruimte voor nevenspecialismen. Hij baande vanuit zijn afdeling de weg voor de gewoon hoogleraarschappen voor Kaakchirurgie (prof. C.A. Merkx), Orthopedie (prof. dr. G.M. San Giorgi) en Urologie (prof. dr. W.A. Moone). Hij begeleidde vier promovendi.