Dick Vonk

Loopbaan Dick Vonk

1955 Leiden

Na zijn specialisatie werd Dick Vonk chef de policlinique Cardiologie in het Academisch Ziekenhuis Leiden (1955-1957). Daarnaast werkte hij als consulent cardiologie één à twee dagen per week in het Radboudumc. Hier aanvaardde hij in 1957 de functie als cardioloog aan de kliniek Interne Geneeskunde (hoofd: prof. dr. C.L.H. Majoor) en aan de kliniek Kindergeneeskunde (hoofd: prof. dr. J.P. Slooff). Hij was de eerste cardioloog in de regio Nijmegen en zette in het Radboudumc de afdeling Cardiologie op, bouwde deze uit en leidde een groot aantal cardiologen op.

1958 Nijmegen

In 1958 werd Vonk wetenschappelijk hoofdambtenaar A aan de Radboud Universiteit. In 1965 volgde zijn benoeming tot lector in de Cardiologie in de Inwendige Geneeskunde en in 1972 tot hoogleraar. Als clinicus was hij zeer bedreven in de klinische diagnostiek en auscultatie (beluisteren) van het hart in een tijd met weinig technische hulpmiddelen. Zo ging hij ook voor huisartsen met een draagbaar ECG-apparaat naar patiënten thuis om ze te onderzoeken en advies te geven. Als docent kon hij helder formulerend de moeilijke problemen uitleggen aan de studenten en assistenten.  

1968 Nijmegen

Als cardioloog was hij betrokken bij de groep (onder leiding van prof. Moeys) die de extracorporele circulatietechniek experimenteerde in het centraal dierenlaboratorium, voordat deze techniek in de kliniek werd ingevoerd. Daarnaast steunde hij de experimenten en eerste klinische toepassingen van de indirecte (Vineberg-operatie) en vervolgens de directe operatieve myocardrevascularisatie (coronair bypass). Hij was medeverantwoordelijk voor de oprichting van de Hartbewakingseenheid in Nijmegen en de invoering van de coronairangiografie. Met zijn steun kon in Nijmegen de eerste coronair bypass in Nederland uitgevoerd worden door dr. P.J. Kuijpers (1968).

Vonk bezocht diverse Europese en Wereldcongressen Cardiologie om de kwaliteit van de cardiologie op niveau te houden. Zijn publicaties handelden in de beginperiode over de aangeboren hartgebreken, later was zijn interesse gericht op hartinfarct, hartambulance, hartbewaking, indicaties en resultaten van coronair- en hartklepchirurgie, ritmestoornissen en cardioversie, en hartrevalidatie. Ook had hij veel interesse in de ischemische hartziekten, waarbij hij zich inzette voor preventie via voeding, ontspanning en stoppen met roken. Vonk vond dat de gevaarlijke ritmestoornissen na een hartinfarct beter behandeld konden worden door voorlichting, opleiding van huisartsen in het lezen van ECG, inzetten van hartambulances, inrichting van hartbewakingseenheden en in ieder ziekenhuis de aanwezigheid van een rijdbare opstelling voor bewaking en behandeling.

Vonk had ongeveer 40 publicaties, waaronder zijn oratie Een hart onder de riem (1969) en was vier keer promotor en twee keer coreferent.