Hersencyste

Colloidcysten

Deze cysten liggen in het voorste deel van de derde hersenkamer (3e ventrikel). De cysten zijn gevuld met een taai slijm dat de cystewand afscheidt. Vaak geven de cysten geen klachten, maar soms ontstaat een hogere druk in het hoofd, omdat de cyste de opening kan gaan afsluiten tussen de tweede en derde hersenkamer (foramia van Monro). U kunt hoofdpijn krijgen, suf worden of bewusteloos raken. U moet dan met spoed opgenomen worden voor behandeling.

Cysten bij craniofaryngeoom

Craniofaryngeomen zijn tumoren aan de hersenbasis, die ontstaan uit resten van de aanleg van de hypofyse. Sommige typen tumoren kunnen cysten vormen die gevuld zijn met een bruinige vloeistof waarin glinsterende kristalletjes zitten. De vloeistof lijk op motorolie. De behandeling van de cyste gebeurt samen met het behandelen van het craniofaryngeoom.

Cysten bij hersentumoren

De inhoud van de cyste bestaat uit helder gelig eiwitrijk vocht. De samenstelling lijkt op die van bloedplasma. De cyste is ontstaan doordat oedemateus hersenweefsel is gaan stromen. Dat is het hersenweefsel dat om of in de tumor ligt waaruit bloedplasma is gelekt. De cyste wordt bij de operatie samen met de hersentumor verwijderd. Er zijn cysten die steeds terugkomen. Deze kan een arts leegmaken door een naald in het oud boorgat van de vorige operatie te steken wordt. De arts kan ook in de cyste een slangetje aanbrengen dat naar een reservoir onder uw huid loopt dat makkelijk kan worden aangeprikt om de cyste te legen.

Cysten na verlies van hersenweefsel

Deze cysten bevatten ook liquor. Het zijn holten die in de hersenen zijn overgebleven doordat een groot stuk van het weefsel verloren ging. Dat gebeurt meestal na een operatie waarbij een grote tumor is verwijderd of na erge schade aan het hoofd waarbij veel weefsel beschadigde. Ook kinderen kunnen deze cysten (porencefale cysten) in de hersenen hebben. Dan is er voor de geboorte een erge beschadiging of ontwikkelingsstoornis geweest. Omdat deze cysten juist ontstaan vanwege een tekort aan weefsel, gedragen ze zich dus niet als een ruimte-innemende massa en is er geen behandeling nodig.

Dermoid- en epidermoidcysten

In deze cysten zit een witglanzende massa. De inhoud van de cyste wordt afgescheiden door de wand van de cyste. Die bestaat uit weefsel dat lijkt op de deklaag van de huid. Deze cysten kunnen in de hersenen, maar ook ergens anders in het lichaam voorkomen.
Dermoidcysten komen alleen bij de middellijn van het lichaam voor. Ze bevatten talg en soms haren. Epidermoidcysten komen ook op andere plaatsen in het lichaam voor en bestaan uit huidschilfers.
Ze groeien heel langzaam waardoor u eerst weinig klachten heeft. De cysten kunnen best groot worden. Als ze groot zijn geworden en op het weefsel eromheen drukken, kunt u klachten krijgen, zoals verlammingen, gevoelsstoornissen of epilepsie. Omdat ze zo langzaam groeien, behandelen we ouderen die geen klachten hebben, meestal niet. Bij jongeren verwijderen we ze meestal helemaal. Soms lukt het niet om de cysten helemaal te verwijderen, omdat ze op een plaats zitten waar de arts moeilijk bij kan of omdat ze vastzitten aan belangrijke dingen, zoals bloedvaten en zenuwen. Als er resten zijn overgebleven kunnen deze weer aangroeien. Het kan lang duren voor ze weer klachten geven.

Een risico bij deze cysten is infectie. Ze kunnen een verbinding hebben met de huid of er kunnen bacteriën in de brijige massa kunnen gaan zitten. Kort na een operatie kan het lijken of u een hersenvliesontsteking (meningitis) heeft, terwijl er geen echte infectie is. Dit komt doordat tijdens de operatie iets van de inhoud van de cyste in het hersenvocht is terechtgekomen. Dit vocht irriteert de hersenvliezen.

Neuroepitheliale cysten

De wand van arachnoïdale cysten zijn gemaakt uit een bepaalde laag van de hersenvliezen. Ze liggen daarom oppervlakkig ten opzichte van de hersenen. Er zijn cysten die ook liquor bevatten. Hun wand scheidt inhoud af die lijkt op liquor en die komt uit het weefsel dat de hersenkamers bekleedt (ependym dan wel plexus choreoïdeus). Dit noemen we neuroepitheliale cysten. Ze liggen meestal diep binnenin de hersenen. Ze gedragen zich hetzelfde als de arachnoïdale cysten en worden op dezelfde manier behandelt.