Sinds 2006 werkt tandarts Marjet (1980) bij het Centrum voor Bijzondere Tandheelkunde van het Radboudumc. Ze biedt vooral zorg aan patiënten met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking. Maar ook kinderen en volwassenen met angst voor de tandarts zitten bij haar in de stoel.
Wilde je altijd al tandarts worden?
“Nee, maar ik wist wel al heel vroeg dat ik iets in de geneeskunde wilde gaan doen. Ik was daarnaast heel handig; ik hield van knutselen en dingen maken. Mijn oom, die arts was, zag die combinatie en wees me op de tandheelkunde. Ik ging kijken bij de opleiding en was meteen verkocht. Ik ben in Nijmegen Tandheelkunde gaan studeren en ik kreeg al snel voorkeur voor de kindzorg. Na mijn afstuderen ben ik dan ook gaan werken bij een praktijk in Den Bosch die gespecialiseerd was in jeugdtandzorg.”
Nu bied je vooral zorg aan mensen met een beperking. Hoe is dat gegaan?
“Op een gegeven moment was ik toe aan verdieping in mijn vak. Hier, bij het Centrum voor Bijzondere Tandheelkunde, kon ik werken en in deeltijd de opleiding tot tandarts in de gehandicaptenzorg doen. Die opleiding was toen net nieuw. In 2006 begon ik hier en 3 jaar later was ik klaar met de opleiding. Een bijzonder leuke, leerzame periode in mijn carrière. ”
Ben je toen ook naar Nijmegen verhuisd?
“Toen ik hier begon, woonde ik nog met mijn man in Den Bosch. Een jaar later zijn we verhuisd, maar niet naar Nijmegen. We wilden niet in de stad wonen. Ik heb groen om me heen nodig, dus we hebben gezocht naar een mooi dorp bij Nijmegen. Dat is Milsbeek geworden. Hier wonen we met inmiddels onze vier zoons van 9, 5 en een tweeling van 3 jaar. Het bevalt hier uitstekend. Gezien de gezellige drukte van het gezinsleven en mijn werk heb ik weinig tijd voor mezelf. Maar als ik die heb, ga ik graag wandelen of fietsen.”
Wanneer kijk je terug op een goede werkdag?
“Als het me gelukt is om een patiënt de zorg te bieden die nodig is. En dat kost soms veel tijd. Dat is toch ook wel het verschil met een ‘gewone’ tandarts: bij het CBT hebben we gemiddeld een uur per patiënt nodig. In het gesprek met de patiënt gaat de meeste tijd zitten. De behandeling is eigenlijk bijna ondergeschikt. Heel begrijpelijk, want het gaat hier om mensen met een beperking, of kinderen en volwassen die bang zijn. Ik neem altijd de tijd om eerst voor rust, duidelijkheid en comfort te zorgen. Pas dan kun je behandelen. Alleen als het echt niet anders kan, kiezen we voor sedatie of narcose.”
In hoeverre werk je samen met andere (tand)artsen?
“In mijn werk heb ik regelmatig hulp nodig van andere specialismen, bijvoorbeeld bij een narcose. Dan merk je hoe fijn het is om in een organisatie als het Radboudumc te werken: alles is er, en de lijntjes zijn kort. Samenwerken gaat hier makkelijk en snel. Het CBT is ook een verwijspraktijk binnen het Radboudumc; dat betekent dat MKA- of oncologische patiënten bij ons komen. Bijvoorbeeld voor een gebitsprothese. Natuurlijk werken wij ook nauw samen met de ‘gewone’ tandarts van de patiënten. Want veel patiënten komen hier maar tijdelijk, bijvoorbeeld voor een complex behandeltraject of totdat de angst weg is. Vanaf het moment dat wij een nieuwe patiënt aannemen, houden we de tandarts op de hoogte. Natuurlijk zijn wij ook altijd bereid om andere tandartsen te adviseren over deze specifieke zorg. En bij patiënten met een beperking overleggen we met de groepsleiding. Al deze zorgcollega’s kennen de patiënten namelijk veel beter dan wij. Goede zorg vereist samenwerking, dat is in het belang van iedere patiënt.”
EN
DE
