Dakloos in Zeeland

Nieuws Dakloos in Zeeland

20 april 2007

(20-04)

Woonvoorzieningen en hulpvormen voor daklozen en zwerfjongeren in Zeeland sluiten nog niet voldoende aan bij de mogelijkheden en hulpbehoeften van deze mensen. Dit blijkt uit een studie naar het profiel en het perspectief van daklozen en zwerfjongeren in Zeeland. De studie is uitgevoerd door onderzoekers van de afdeling Sociale Geneeskunde van het UMC St Radboud, in opdracht van de gemeente Vlissingen en de provincie Zeeland.

Kwetsbare groepen

De studie is gebaseerd op interviews met 109 volwassenen en 44 jongeren zonder stabiele woon- of verblijfplaats. De interviews zijn gehouden in de zomer en het najaar van 2006.

Een belangrijke vaststelling is, dat de geïnterviewden een grote maatschappelijke achterstand hebben. Een derde van hen voltooide geen of alleen basisonderwijs, velen hebben schulden en ernstige psychische klachten. Ze hebben weinig contact met familie of vrienden en de helft van de onderzochte mensen had tijdens het interview geen zicht op een slaapplaats voor de komende nacht. De mensen leven in onveilige omstandigheden. Vooral de zwerfmeiden werden in het jaar voorafgaand aan het onderzoek slachtoffer van een geweldsmisdrijf.

Deze kenmerken komen grotendeels overeen met beschrijvingen van groepen daklozen en zwerfjongeren in andere onderzoeken. Zeeuwse daklozen en zwerfjongeren zijn, in vergelijking met andere onderzoeksgroepen, korter dakloos en verblijven minder vaak op straat. De groep Zeeuwse zwerfjongeren bestaat uit evenveel meiden als jongens.

Hulpbehoeften

De Zeeuwse daklozen en zwerfjongeren geven aan, dat zij vooral rust en privacy ontberen. De opvanginstellingen kunnen dat momenteel onvoldoende bieden. Professionals van Zeeuwse opvanginstellingen zijn van mening, dat ongeveer de helft van de daklozen zelfstandig kan wonen. Zij zouden hierbij op vaste momenten begeleiding moeten krijgen.

Op dit moment verblijft driekwart van de daklozen en de zwerfjongeren (nog) niet op de plek die het beste bij hen past. Zij verblijven lang op, als tijdelijk bedoelde, opvangplekken. Daardoor kunnen mensen gewend raken aan het leven in de opvang en lopen zij een grotere kans op sociale uitsluiting.