EN
DE
Kunstenaar:
Tiziana de Santis
Ik ben een Italiaanse bewegingsstoornisneuroloog met een “artistieke ader”. Ik denk graag dat mijn tekenvaardigheid voortkomt uit mijn genetische achtergrond; mijn grootvader had dezelfde vaardigheid die hij met mij deelde toen ik nog een kind was. Vele jaren geleden gebruikte ik voor het eerst penselen, tijdens een herstelperiode van griep. Mijn vader schonk me een doos met schilderspullen die mijn herstel letterlijk verlichtte. Op dat moment realiseerde ik me dat kunst een therapeutische werking heeft.
Ik stond op een kruispunt toen ik een keuze moest maken voor mijn studie. Ik twijfelde tussen een carrière in de kunst of in de geneeskunde. Uiteindelijk koos ik voor geneeskunde, neurologie in het bijzonder, omdat ik ervan overtuigd was, en nog steeds ben, dat dit het medische specialisme is dat het meest gesloten is voor kunst. Wat de meeste indruk op me heeft gemaakt in de jaren dat ik met parkinsonpatiënten heb gewerkt, is hun veerkracht en vermogen om de schommelingen tussen welzijn en ongemak, die kenmerkend zijn voor de ziekte te weerstaan. Daarom geloof ik dat iedereen kan leren van parkinsonpatiënten.
Ik denk dat er een soort affiniteit bestaat tussen de pathofysiologie van parkinson en kunst, omdat schommelingen in het dopamineniveau, met name tussen slechte en goede emoties, artistieke creativiteit kunnen stimuleren. Het Parkinson Weekend materialiseert het idee dat een synthese tussen kunst en geneeskunde mogelijk is en ik ben blij dat ik hieraan kon bijdragen met mijn tekeningen.
