EN
DE
Kunstenaar:
Suzan Faessen
Als kunstenaar voelt ze de drang om de wereld die in haar groeit en de projectie ervan in de buitenwereld te vertellen. Ze heeft het verbazingwekkende vermogen om wat ze voelt te vertalen naar kunst zodat ze het meer kan voelen, begrijpen en introduceren bij anderen. De thema's die steeds terugkeren in haar werk zijn een weerspiegeling van haar leven en haar ervaringen.
Ten eerste wordt het thema van de ziekte van Parkinson vaak de hoofdpersoon met zijn verwikkelingen rond de hersenen en daarin dopamine. Door middel van ingewikkelde details zoals de afbeelding van dopamine en de open schedel met blootliggende hersenen probeert ze de kwetsbaarheid en waarheid ervan aan iedereen te onthullen.
In Suzans kunstwerken is het verlies van dopamine niet slechts een wetenschappelijk feit, maar een visuele weergave van de diepe impact die parkinson heeft op iemands perceptie en ervaring van de wereld. Dit kan de intieme band en relatie laten zien die mensen met parkinson met hun aandoening hebben, tot het punt waarop parkinson een aparte persoon wordt die naast hen woont en controle uitoefent met onzichtbare koorden. Een hand die de hersenen vastgrijpt vertegenwoordigt een poging om dit tegen te gaan en te stoppen. Door middel van haar kunst legt Suzan de manier vast waarop mensen met parkinson hun eigen hersenen waarnemen en voelen, en benadrukt ze het verhoogde bewustzijn en de gevoeligheid die ze bezitten. Deze introspectieve blik nodigt kijkers uit om na te denken over de ingewikkelde wisselwerking tussen lichaam en geest, waarneming en werkelijkheid.
Om het unieke bewustzijn van deze mensen te benadrukken en de kwetsbaarheid en kostbaarheid van het leven te laten zien, roept Suzan in een van haar diepzinnige overpeinzingen het idee op dat “gezondheid de kroon is die alleen zieke mensen kunnen zien”. Door haar kunstenaarschap nodigt ze ons uit om mee te leven met de worstelingen en triomfen van mensen die leven met parkinson, terwijl ze ook hun veerkracht, moed en unieke kijk op de wereld viert.
Als secundair motief in haar oeuvre verdiept Suzan zich in de dualiteit van haar zelfrepresentatie. Door haar kunstenaarschap legt ze zowel haar jeugdige essentie vast, onaangetast door de lasten van de ziekte, als haar latere jaren die gekenmerkt worden door het gewicht van de ervaring en de progressie van de ziekte. In deze thematische verkenning neemt de oudere afbeelding van zichzelf een moederlijke houding aan en biedt ze troost en geruststelling aan haar jongere tegenhanger. Deze schrijnende nevenschikking dient als een visueel verhaal, waarbij de oudere zelf veerkracht, wijsheid en een troostende aanwezigheid symboliseert, die de jongere zelf zachtjes door de beproevingen en onzekerheden van het leven leidt en troost met een tedere, bijna moederlijke aanraking.
