Lenie Larmit

Kunstenaar: 
Lenie Larmit (1956)

In 2005 had ik voor het eerst symptomen van de ziekte van Parkinson en in 2009 ging ik minder werken, waardoor ik meer tijd voor mijzelf kreeg. In 2011 ben ik gaan schilderen.

Dit is een hele goede stap geweest. Het is voor mij een manier geworden om met verdriet en vreugde om te gaan. Wat ik niet altijd met woorden uit kan drukken lukt vaak wel via schilderen. Ik ben ook gaan schilderen op ijzer omdat ik een overeenkomst zag met het roesten van ijzer, wat altijd doorgaat en een chronische ziekte, die ook altijd doorgaat. Ondanks een herseninfarct in 2019 kan ik gelukkig nog in mijn atelier schilderen, een goede manier om in contact te komen met de beweging in mijzelf. Ook vind ik het fijn andere mensen te laten ervaren wat creatief bezig zijn voor je kan betekenen. Mijn inspiratie haal ik uit het leven van alledag waarin zowel abstracte kunst als herkenbare thema’s terugkomen. Uitgangspunt voor mij is “gewoon durven en doen”. Er kan niets misgaan. Ook de materialen zijn heel divers. Naast de acrylverf verwerk ik onder andere papier, textiel, zink, epoxyhars, touw. De ondergrond kan een schilderdoek, hout, papier of metaal zijn. Tijdens het werken ontstaat vanzelf het idee van het eindproduct. Dit vrije werken geeft mij veel voldoening en ontspanning.